Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog.
Vanmorgen draag ik zorg voor meneer Gerritsen van 74 jaar. Hij is twee weken geleden gevallen met zijn scootmobiel en heeft een behoorlijke hoofdwond, maar ook een flinke rode bult aan zijn been. Op de scan was een (subarachnoïdale) hersenbloeding te zien. Eenmaal weer thuis leken de klachten nu toch te verergeren. Meneer is de laatste dagen vaak duizelig en de hoofdpijnklachten kunnen duiden op een verergering van de bloeding in zijn hoofd. De neuroloog wil hem graag wat beter observeren, vandaar dat hij sinds gisteravond opgenomen is op de AOA. Uit de overdracht hoor ik dat meneer de diagnose Lewy Body Dementie heeft gekregen. Dit betekent dat ongewone ophopingen van eiwitten in de hersenen (‘lewy bodies’) ervoor zorgen dat de hersencellen beschadigd worden.
“De hoofdpijn is nu aardig weg, alleen de duizeligheid is nog wel behoorlijk aanwezig.” Als ik meneer vraag naar wat er is gebeurd, vertelt hij me een heel precies verhaal. Alleen het moment van de val zelf is hij kwijt, maar dat gebeurt wel vaker. “Misschien is dat wel een normaal beeld,” vervolgt hij. “Mijn geheugen laat me vaker in de steek”. Hij vertelt dat hij nu een jaar of vijf de diagnose dementie heeft. Hij maakt achteruitgang bewust mee en vindt dat erg moeilijk. “Gelukkig is mijn vrouw er; ze zorgt goed voor me en leidt thuis alles in goede banen. De thuiszorg helpt me met wassen en aankleden en, wanneer ik in de rolstoel zit, helpt mijn vrouw me waar ze kan”. Door de dystrofie aan één been, kan hij het niet belasten. Staan lukt nog, maar lopen niet meer.
Ook al is meneer Gerritsen deze ochtend heel helder en adequaat aan het vertellen, toch geeft hij aan dat het snelle denken niet meer goed lukt. “Het kost me erg veel moeite om een gesprek als dit te voeren. Soms kan ik zo uit het niets in slaap vallen en ook mijn parate kennis is niet meer wat het was. Dan moet ik echt even nadenken om op bepaalde informatie te komen. Ik mocht altijd graag kaarten met mijn vrienden, maar dat zit er niet meer in. Ik moet te vaak vragen naar de spelregels, waardoor een spelletje veel te lang duurt en ik afhaak. Maar wat ik het allerergste vind, is dat mensen wegblijven. Van een rijk sociaal leven, wordt het bestaan nu eenzaam en moeten we het doen met het lot wat onze oude dag ons brengt.” Ik schrik van het feit dat deze nog maar 74-jarige man door zijn ziekte aan de zijlijn van zijn sociaal netwerk is gezet.
Na deze droevige uitingen krijgt het gesprek ineens een onverwacht positieve wending: “Het leven komt zoals het komt en het heeft me ook iets prachtigs opgeleverd!” Meneer Gerritsen straalt. “Ik heb vroeger mijn roeping misgelopen. Ik ga nu namelijk drie keer per week naar een bakkerij als dagbesteding. Ik kan brood bakken als de beste en leuk dat ik het vind! Deze dagen geniet ik optimaal. Ik vraag me oprecht wel eens af waarom ik vroeger geen bakker ben geworden.” Wauw, ik zie de kracht van een man die het nodige meegemaakt heeft, maar nog altijd de zonnestralen door het donkere bos ziet. Een man die geniet van de broodkruimels van het leven!