Onze verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Hieronder de zevende editie.
Vandaag heb ik ervaren dat ik een rotbaan heb, en dan heb ik het zachtjes uitgedrukt! Het is zo’n dag dat je tien keer liever achter de kassa zit bij de supermarkt of broodjes verkoopt bij de bakker, dan dat je verpleegkundige wil zijn. Bij opkomst van de afdeling was de sfeer al te proeven. Je rook nog net niet de druppeltjes zweet van de stress of proefde nog net niet het zout van de tranen, maar de harde waarheid voelde je in al je poriën. Het leven heeft weer eens laten zien bikkelhard te zijn. Niet te bevatten hoe geluk en verdriet dicht bij elkaar kan liggen, een grens hier tussen is niet eens te trekken.
Daar waar ik het verhaal zelf niet kan vertellen, probeer ik wel de machteloosheid van mij en mijn collega’s te omschrijven. Wanneer in korte tijd het geluk van nieuw leven in een jong gezin waarbij de ouders midden twintig zijn, verwoest wordt door die vreselijk kwaadaardige ziekte, dan raakt dat iedereen in het binnenste van je hart. Het kan toch niet zo zijn dat je binnen een week van een gekleurde wolk afdendert de afgrond in. Wanneer één van de ouders bij ons op de afdeling een bijna-dood-ervaring meemaakt, nog net op tijd op de operatietafel belandt, dan is dat één van de heftigste momenten in ieders verpleegkundige carrière. Voor de dood weggehaald is de prognose voor de toekomst erg onzeker. De ervaring leert ons dat de kans klein is dat het kindje binnen dit jonge gezin herinneringen heeft aan beide ouders later wanneer het groter is. De toekomst van dit kindje zal liefdevol zijn, dat hebben we zeker gezien, maar hoogstwaarschijnlijk zal het liefde moeten missen van de ouder die nu met ernstige spoed geopereerd wordt.
Het beeld van een wachtende ouder met een kindje op de arm, is vereeuwigd op mijn netvlies. Het sprak boekdelen: een trotse ouder die liefde uitstraalt met een extra randje. Het kindje gaf de ouder troost zo jong als dat het is, niet bevattend hoe groot het verdriet is. De ouder verdrinkend in de rust die het kindje bij zich heeft met een stilzwijgende angst die de ouder niet over wil dragen op het onschuldige kindje.
En wij? Wij zitten in ijzige stilte in de koffiekamer, af en toe ons ongeloof uitsprekend, met tranen in de ogen! Waarom is het leven zo oneerlijk?? Het is niet te bevatten! Een lege stilte vol gedachten, vol emoties en vol ongeloof. Stilte die bezit van je gedachten neemt, het niet meer los laat, je muur afbrokkelt van gepaste afstand, binnendringt in je emoties en je laat huilen! Weg professionele houding, maar gevuld met menselijk toelaatbaar verdriet. Wat is het leven bikkel-bikkel-hard!!! Ik heb er geen woorden voor, het blijft stil. Doodstil…
Mogelijke herkenning van mensen en situaties berust louter op toeval.