Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog.
Af en toe komt er een patiëntverhaal voorbij waarvan mijn collega’s tegen me zeggen: “Hier moet je een blog over schrijven!” Het verhaal van de 43-jarige mevrouw Bosch is daar een voorbeeld van. Mijn collega draagt mij tijdens de overdracht van de late naar de nachtdienst over dat er bij mevrouw een corpus alienum gevonden is van 4,2 cm. Een wat? Corpus alienum: een voorwerp dat zich in een lichaam bevindt, maar daar oorspronkelijk niet thuishoort.
Nu maken we wel eens vaker mee dat een voorwerp zich in het lichaam van een patiënt op een plek bevindt waarvan je niet eens wilt weten hoe het daar komt. Laat staan dat je er een beeld bij wilt vormen hoe het zich daar huishoudt (het is te hopen dat je geen beelddenker bent). Het verhaal bij deze patiënt is ook best bizar te noemen.
Afgelopen zondag viel mevrouw van haar fiets toen ze in het bos was. Aanvankelijk had ze geen klachten, maar eenmaal weer aan het fietsen merkte ze dat ze een bloedend wondje had. Op de huisartsenpost werd dit wondje gehecht en daarmee leek het verhaal afgesloten. Maar ze kreeg de volgende dag koorts en de wond leek te gaan ontsteken; er kwam pus uit. En met roodheid om de randen leek het de arts verstandig om met antibiotica te starten. Helaas breidde de roodheid uit en na 48 uur kwam mevrouw terug bij de huisarts. Ze voelde zich nog steeds niet fit en er werd een temperatuur gemeten van 39 graden. Een antibiotica-switch volgde. Nog eens 24 uur later werd mevrouw zelfs opgenomen in het ziekenhuis met een cellulitisbeeld waarvoor ze antibiotica via het infuus kreeg.
Toch wil ook in het ziekenhuis de genezing niet vlotten. Hier moet toch een uitleg voor zijn… De arts vermoedt dat het mogelijk is dat er een splinter in het onderbeen van mevrouw zit. Om dat uit te kunnen sluiten wordt er een echo gemaakt. De uitslag is als volgt: Ter plaatse van het wondje op het rechteronderbeen wordt onderliggend een langwerpige reflectie met slagschaduw waargenomen waarvan de lengte ca. 4,2 cm bedraagt; beeld is passend bij een corpus alienum. Rondom wordt oedeem waargenomen.
Na de overdracht kom ik tijdens mijn eerste rondje rond middernacht bij mevrouw. “Heb je mijn trofee al gezien”, vraagt ze lachend en ze laat me een potje zien met daarin de iets te groot uitgevallen splinter. Zeg maar gerust een tak! Ik vind het bizar om te zien. Dat zo’n groot stuk hout ongezien in haar been heeft gezeten, zo diepliggend dat het weggewerkt onder hechtingen niet merkbaar was. Gelukkig reageert het lichaam daarop en wil het het lichaamsvreemde voorwerp altijd naar buiten werken. Met een beetje chirurgische hulp – een drie minuten durende operatie – is dat gelukkig gebeurd. Haar been is van enkel tot aan knie dik ingepakt en haar pijn is acceptabel.
Wanneer mijn nachtdienst erop zit, mag ze overdag naar huis. Dat is inmiddels een week na haar fietsongeval. De wond moet nog wel door de thuiszorg twee keer per dag gespoeld worden, maar vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. Mevrouw Bosch heeft in ieder geval op komende verjaardagsfeestjes een goed verhaal te vertellen.