Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Dit is de 21e editie.
Vandaag mag ik zorgen voor mevrouw Jansen. Naar mijn inschatting is ze rond de 60 jaar. Ik zie een vrouw die erg pijnlijk in bed ligt. Ze was met haar elektrische fiets tegen een stoeprandje gereden en gevallen. Ze kon niet meer opstaan vanwege de pijn. De ambulance bracht haar naar het ziekenhuis en daar werd een os pubis fractuur geconstateerd: een breuk in het schaambeen aan de voorkant van het bekken, één van de meest pijnlijke fracturen. We zien veel patiënten met een soortgelijke breuk en vaak is een éénzijdig ongeval met de elektrische fiets de oorzaak. Oudere mensen zien een e-bike als uitvinding; fietsen gaat beduidend makkelijker, maar ook sneller. Dat maakt het zoveel gevaarlijker. De oudere mens en e-bike ongelukken zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Mevrouw Jansen ligt het liefst stil in bed. Niet bewegen zorgt ervoor dat de pijn wegblijft, maar juist in beweging blijven is het advies wat ik haar geef. Ik vind haar een kranige tante en zie dat ze graag wil, maar ook dat ze echt heel veel pijn heeft. “Dat het normaal is dat dit zoveel pijn doet, hebben ze me gisteren ook al verteld”, zegt ze. Het eerste wat ik doe is mevrouw goed in de pijnmedicatie zetten om haar vervolgens te kunnen mobiliseren. Ze vertelt me altijd erg actief te zijn, en nu op deze manier tot stilstand te komen, is voor mevrouw echt geen doen. Met een looprekje, en geheel op haar eigen tempo, lopen we samen naar het toilet. Ze vraagt zich af hoe het thuis moet; traplopen kan ze niet en hulp accepteren is niet haar sterkste kant. “Ach, dat wassen `s ochtends gaat me wel lukken hoor, maar een bed in de woonkamer is misschien toch een goede optie.”
Ik wil haar rapport gaan schrijven en kijk bij het zien van haar geboortedatum nog eens naar haar naam; heb ik wel de goede patiënt voor me? Ze blijkt namelijk al 83 te zijn! `s Middags komt haar dochter op bezoek en samen worden ze even erg emotioneel. Hoe moet dat nu toch straks thuis? De dochter is erg behulpzaam en wil absoluut niet dat haar moeder voor een tijd moet revalideren in het verpleeghuis. Ze blijken hier allebei erg bang voor te zijn. Het gebeurt vaak genoeg, dat mensen op deze leeftijd en met een zelfde soort breuk tijdelijk naar een instelling gaan om te herstellen. In het geval van mevrouw Jansen is dit absoluut niet aan de orde. Ik ga bij ze zitten en we bespreken de mogelijkheden. Met hulp van de thuiszorg, een bed in de woonkamer en een looprekje ter ondersteuning, kan mevrouw naar mijn mening echt wel terug naar haar eigen huis. Ze heeft enorm veel doorzettingsvermogen, wat voor mij die inschatting een stukje makkelijker maakt.
Wel blijft mevrouw nog twee dagen in het ziekenhuis om goed ingesteld te zijn op de pijnmedicatie. De opluchting is groot wanneer blijkt dat ze daarna inderdaad naar huis kan. “De elektrische fiets ga ik verkopen, ik heb mijn lesje wel geleerd!”
Naam gefingeerd.