Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Hieronder de 22e editie.
Tijdens de overdracht wordt mevrouw Jansen van 93 jaar besproken. Ik hoor dat ze op de OK ligt vanwege een heupluxatie. De chirurg gaat de heup weer terugzetten in de kom onder narcose. Niet veel later krijg ik een telefoontje dat ik haar op kan halen van de verkoever en zie daar een kwieke dame met een behoorlijk blauw oog. Ze vertelt me dat ze gevallen is. Ze zat in haar huisje achter haar tafel en toen ze opstond, werd het licht in haar hoofd. Ze probeerde nog haar rollator te pakken, maar was te laat en viel. Patiënte heeft via personenalarmering hulp ingeroepen. Ze heeft de val voornamelijk opgevangen met haar heup, maar is ook op haar hoofd terechtgekomen. Conclusie: LTSH (licht Schedel traumatisch hersenletsel). Gelukkig is ze niet buiten bewustzijn geweest en liet de scan van haar hoofd geen afwijkingen zien.
Haar zoon komt op bezoek en ik maak even een praatje. Haar heup zou eigenlijk in een brace moeten zodat die niet weer uit de kom gaat, maar ik had al in de wandelgangen vernomen dat mevrouw dat niet ziet zitten. Nieuwsgierig naar de beweegredenen vraag ik ernaar en haar zoon antwoordt dat ze zo’n brace thuis heeft omdat ze al wel vaker de heup uit de kom heeft gehad. De brace wordt vanavond nog naar het ziekenhuis gebracht zodat mevrouw morgenvroeg kan kijken of ze hem om wil; “Ik heb daar zo mijn eigen mening over”. De zoon begint een beetje te lachen en mevrouw zegt tegen me: “Heb jij zo’n ding zelf wel eens om gehad?” “Euh nee, maar nou heb ik ook niet zoveel ervaring met heupproblematiek als u.” “Nou”, zegt ze, “je kunt er niet mee uit de voeten, ik vind het helemaal niks!” De zoon beaamt dat en aangezien ze een behoorlijke eigen wil heeft, gaat ook deze keer de brace vast niet om. Ik grap dat ik mijn collega van morgenvroeg alvast sterkte wens en maak een knipoog.
De zoon vertelt dat zijn moeder ook qua medicatie een eigen interpretatie heeft van wat goed is voor haar. De cardioloog wil graag dat ze een heel tabletje gebruikt voor haar hartklachten, maar daar wordt ze duizelig van, dus dat heeft ze zelf gestopt. Haar duizeligheidsklachten waren zo goed als weg, maar de cardioloog vond het stoppen van de medicatie niet verstandig zodat mevrouw weer moest starten met een halve tablet. Nu is ze weer regelmatig duizelig. “Doordat ik zo duizelig ben, val ik steeds. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn?” Het is blijkbaar kiezen tussen twee kwaden. Waarom mag je dan niet als 93-jarige bij de dag leven en zorgen voor kwaliteit van alledag? Ik begrijp haar heel goed. Haar verstand is nog zo helder en voortvarend, maar het lichaam wordt oud en kan helaas niet meer wat ze in haar hoofd nog zo graag zou willen. Ik vind haar een mooi mens! Het zou zo fijn zijn als ze nog een beetje kan genieten van het leven.
Deze mevrouw en alle kwieke 90-plussers behoren toch wel tot één van mijn favoriete patiëntencategorieën. Het levert heerlijke gesprekken op. Deze mevrouw laat zich niet zomaar wat zeggen. Dat heeft haar waarschijnlijk ook 90 plus gemaakt. Ik hou d’r van; een beetje eigenzinnig zijn mag best! In mijn rapportage bereid ik mijn collega vast voor dat mevrouw niet heel bereidwillig is ten opzichte van de brace en met een glimlach sluit ik haar dossier.