Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog.
Soms ben je niet alleen hulpverlener van de patiënt, maar ook van diens ouder. Zo ook in de vroege dienst van vandaag. Nadat ik een overdracht heb gekregen over een 22-jarige jonge meid die het psychisch zo moeilijk heeft dat een suïcide poging haar uiterste overlevingsstrategie bleek te zijn, kom ik in gesprek met haar moeder.
“Ze was altijd het zonnetje in huis, nooit leek er iets aan de hand, tot ze in de puberteit als een blad aan de boom omsloeg. Vanaf toen begonnen mijn zorgen, 24 uur per dag!” Haar dochter is even aan het douchen en stiekem vertelt haar moeder haar verhaal aan mij. Op de gang, zodat haar dochter ons niet kan horen praten. “Ineens werd ze stiller, ongelukkiger en depressief. We lopen nu al jaren van de ene arts naar de volgende instantie en van de ene medicatie vallen we in de andere therapie. Het gevoel er alleen voor te staan breekt me op. De angst dat ze zomaar van het één op het andere moment kan besluiten uit het leven te willen stappen, is zo groot dat ik voortdurend onder spanning leef.”
Mijn moederhart laat zich nog meer gelden dan mijn verpleegkundig gevoel van behulpzaam willen zijn. Ik zie een emotionele moeder die na jaren zorgen voor en leven met een zorgenkind het nu teveel wordt. De continue alertheid en het constant aanwezige gevoel van hoogspanning vallen even samen in een moment van ontlading. Als moeder doe je alles voor je kind en wil je het beste, ook wanneer hij of zij zo moeizaam te helpen is. Een acute doodswens is zo ongrijpbaar. Machteloos kijkt ze me aan en tranen rollen over haar wangen. Al haar hoop is gevestigd op de hulpverlening, want er moet toch iets zijn wat haar dochter kan laten inzien dat het leven de moeite waard is om te leven?!
Veel kan ik niet doen. Een luisterend oor haalt voor haar even de scherpe randjes weg en heel kort zie ik de persoon achter de moeder. Maar wanneer haar dochter klaar is met douchen, is ze terug in de moederrol. De rol van de sterke vrouw die geen traan laat, die niet aan haar dochter laat zien hoe moeilijk ze het heeft. Wat kan ik zeggen? Het enige wat ik haar op het hart kan drukken, is om ook goed voor zichzelf te zorgen, dat ze zelf ook heel belangrijk is, maar dat dat juist de persoon is aan wie ze voorbij gaat op dit moment. En zo te horen al voor een hele lange tijd. Ze verliest zichzelf in haar moederrol, maar wanneer ze niet goed voor zichzelf zorgt, kan ze het ook niet voor een ander. Ik heb makkelijk praten… Ik leg mijn arm op haar schouder en vertel haar dat ik haar ontzettend moedig vind. Ik hoop met haar mee op een betere toekomst voor haar dochter, maar zeker ook voor haarzelf.