Ondanks borstkankerdiagnose bleef Sharon positief: “T is rot, maar het mot”

“De vrouw die de echo’s maakte bleef maar kijken en meten. Ik wist direct dat het niet goed was. Vanaf dat moment weet ik van die dag niks meer.”
Terwijl Sharon haar oksels aan het scheren was, voelde ze dat de ene borst anders aanvoelde dan de andere. “Het was echt een harde schijf in mijn borst, het leek wel een halve tennisbal”, vertelt Sharon. Een week later had ze een afspraak bij de huisarts, die haar doorverwees naar de Mammapoli.

Van onzekerheid naar vastberadenheid

Op 19 maart 2019 kreeg Sharon de diagnose borstkanker, zij was toen 45 jaar oud. Sharon en haar vriend Leon waren beiden in shock. De dagen daarna waren gevuld met tranen en onzekerheid. “Ik bleef herhalen: ‘Ga ik dood?’. Drie dagen lang kon ik alleen maar huilen, aan tafel zat ik gewoon zielig te zijn.”

Sharon besloot zichzelf te herpakken, na een opmerking van haar kinderen. “’Mama je ziet er niet uit’, zeiden ze. Ze hadden gelijk, ik moest weer vooruit”, vertelt Sharon. Ze heeft direct haar zusje opgebeld voor een lange wandeling over het Hulsbeek. Diezelfde middag had ze een afspraak in het ziekenhuis. “U heeft borstkanker, maar de kans op uitzaaiingen is zeer klein”, zei de arts. Dat zinnetje werd woord voor woord in het kladblok van haar zusje opgeschreven. Die woorden gaven Sharon kracht.

“Daarna dacht ik echt: hup, schouders eronder. Mijn motto is: ‘T is rot, maar ‘t mot, je hebt gewoon geen keus. Je kunt bij de pakken neerzitten, maar dat heeft ook geen zin. Die ellendige tijd moet je aangaan en dan kun je maar beter positief blijven en je leven oppakken.”

Een moeilijke tijd

De chemotherapie van Sharon begon midden april. Ze kreeg 8 behandelingen, waarvan de eerste 4 het zwaarste waren. “Mijn huid was gewoon krakelee, ik was een beetje zo’n kerstbal. Zere vingers en zere voeten. Ik liet alles vallen wat ik uit de vaatwasser pakte. Dat was heel raar”.

Na de chemo kwam de operatie. Op 5 september werd haar borst verwijderd. De dokter belde haar of ze een borstsparende operatie wilde of het volledig weg wilde laten halen. “Ik begon te twijfelen. Maar na het met mijn vriend te hebben overlegd heb ik de dokter teruggebeld: ik wil het gewoon weg”. Een paar dagen later kreeg ze het verlossende nieuws: “Er is geen kanker meer te zien”. Elk jaar komt Sharon toch nog langs bij ons ziekenhuis om een mammografie te laten maken: “Het hoeft eigenlijk niet, maar ik wil het zelf heel graag.”

Haarverlies: het moeilijkste moment

Sharon wist dat haar haar eraf ging, maar ze wilde niet wakker worden met plukken haar op haar kussen. Sharon ging daarom samen met haar oudste dochter, haar zusje en haar eigen kapper naar Confident Haarzorg. Haar eigen kapper heeft haar haar eraf gehaald. “Dat mijn haar eraf moest vond ik verschrikkelijk, dat was heel naar. Toen mijn haar eraf was zei mijn dochter: ‘Oh mama je bent heel mooi, je bent net GI Jane’. Zelf wilde ik het niet zien”, vertelt Sharon. “Pas toen mijn kapster mij aanspoorde om de confrontatie aan te gaan, keek ik in de spiegel.

Sharon koos ervoor om een haarstuk te dragen. “Als je met een mutsje of doek loopt, ben je altijd ziek”, zeiden haar dochters. Ze droeg haar haarstuk een jaar lang, tot ze klaar was om het af te doen. “Ik liep voor het eerst naar buiten zonder haarstuk en daar stonden alle buurtkinderen: ‘Wat gaaf je haar!’, riepen ze. Dat was het moment waarop ik dacht: nu is het goed”.

Het leven na kanker

Hoewel Sharon schoon is verklaard, blijft de angst voor kanker. Sharon zegt: “Dat onbezonnen is eraf. Als ik wat raars voel of als ik buikpijn heb, voel ik direct onzekerheid. Je lichaam kan zomaar iets geks doen, dat heb ik wel geleerd.”

Nu, 6 jaar nadat er geen kanker meer te vinden was, wordt ze nog geholpen met de lichamelijke veranderingen die de kanker heeft achtergelaten. “Het blijft een frustratie, maar ik ben blij dat mijn arts mij hierbij helpt.”

Ze staat nu niet vaak meer stil bij deze periode: “Ik heb mijn leven weer snel opgepakt, ook tijdens de behandeling. Weekendjes weg met vriendinnen en vakanties met mijn gezin. Ik sta positief in het leven, maar ik klaag af en toe ook wel weer eens, dat hoort er ook bij. Ik ben heel gelukkig en ik voel mij fijn.”

Waar bent u naar op zoek?