De klap die alles veranderde. Twee jaar geleden verloren Roland en Erica hun pas 15-jarige zoon Kjell door een auto-ongeluk, Teun raakte zijn broer kwijt. “Zijn hart klopt nu in iemand anders.” | Bekijk onderaan deze pagina de indrukwekkende video
Roland en Erica kunnen zich het moment dat de alles veranderende boodschap kwam, nog goed herinneren. “Ik was tv aan het kijken, Erica was al boven, toen er door twee politieagenten in het donker op het raam werd geklopt”, vertelt Roland. “Ze vertelden over het ongeluk, dat er iemand overleden was, en dat Kjell gewond in het ziekenhuis lag. Wat er toen door me heen ging, is met geen pen te beschrijven.”
Eenmaal aangekomen op de IC (Intensive Care) in MST konden ze aan de blik van de intensivist al zien dat het mis was. Helemaal mis. “’Is hij dood, is hij dood? Hij is dood!’, hoorde ik Erica roepen”, vertelt Roland. “Ze hadden onderzoeken gedaan, waaruit bleek dat de bloedingen in zijn hoofd op zijn hersenstam drukten. Kjell was hersendood.”
“Dat we dat bericht kregen, was zo onwerkelijk”, vertelt Erica. “De pijn, het verdriet, het is onmenselijk. Onze lieve sociale sportieve Kjell, met altijd mensen om zich heen en altijd in voor een feestje, was er ineens niet meer. Op de avond van zijn overlijden was hij samen met vrienden. Dat zoiets gezelligs op deze manier heeft moeten eindigen, kan ik nog steeds niet bevatten.”
Snel na het overlijden van Kjell kwam orgaandonatie ter sprake. Dat vonden Erica en Roland logisch. Erica: “Het was voor ons vanzelfsprekend dat Kjell zijn organen zou doneren. Zelf staan we ook als orgaandonoren geregistreerd.”
Op deze onwerkelijke dagen waren Kjells ouders blij met hoe ze opgevangen zijn in het ziekenhuis. Roland: “We zijn heel goed voorgelicht, het had niet beter gekund.” Erica: “Het gebeurde middenin een coronagolf, maar dat leek even naar de achtergrond te zijn verdwenen. Een verpleegkundige knuffelde me, terwijl ze zei: ‘Ik stop met dit werk als ik dit nu niet mag doen’. Heel bijzonder.”
“We wilden graag weten hoe Kjell eruit zou zien na zijn donatie. Daarom kozen we ervoor alleen organen te doneren, niet zijn ogen en huid”, vertelt Erica. “We hebben afscheid van hem genomen voordat hij naar de OK ging. Toen hij thuis kwam, zagen we hem pas weer, waar we hem zelf hebben gewassen en opgebaard”, aldus Roland.
“Orgaandonatie gaf ons niet alleen het gevoel dat Kjell nog een beetje doorleeft in iemand anders, dit gaf ons ook de mogelijkheid om Kjell langer bij ons te hebben. Kjell heeft nog twee dagen aan de beademing gelegen, we vonden het fijn dat we onze zoon zo wat langer bij ons hadden en hem konden ruiken en voelen, ook al leefde hij niet meer.”
Een paar organen zijn naar een persoon gegaan die is overleden. Erica: “Maar drie organen zijn terecht gekomen bij mensen met wie het goed gaat. Dat maakt me best trots.” Roland vervolgt: “Zo leeft hij een beetje voort.” “Als je wilt ontvangen, dan moet je ook kunnen geven” vertelt Erica. “Daarom hebben wij ook geen moment getwijfeld over orgaandonatie.”
Voor Roland en Erica is na het overlijden van Kjell niets meer hetzelfde. “Ik vind de machteloosheid moeilijk”, vertelt Erica. “De pijn die we voelen, dat gun je niemand.” Roland: “Als mensen vragen hoe het gaat, geef ik eerlijk antwoord. Er zijn oké dagen en slechte dagen. Het woord goed, dat gebruik ik tegenwoordig niet meer.”
“We hopen dat we nog een keer iets horen van degenen die zijn organen hebben ontvangen. We snappen dat mensen zich schuldig kunnen voelen als ze organen hebben ontvangen, maar toch hopen we ooit nog op een berichtje.”
Erica en Roland