Onze verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Hieronder de twaalfde editie.
Vandaag een werkdag net als alle anderen. Ik begin om 7.15 uur, kijk op welke kamers ik sta en pak een kop koffie. Het is een typische maandag; even op gang komen na het weekend en verhalen in de koffiekamer gaan de ronde. Ik praat met een collega over voetbal, hij over Schalke en ik over Achilles. Dan passeren verhalen over patiënten de revue. Er ligt een patiënt die tijdens het voetballen zijn pols heeft gebroken en een andere man met een beenbreuk is goed weggekomen bij een motorongeluk. ‘Shit happens’.
Tijdens de overdracht van ‘mijn’ 6 patiënten van vandaag, maakt het verhaal van een jonge vrouw erg veel indruk op me. Geboortejaar 1979, staat er op mijn briefje. Even het besef dat ze maar één jaar ouder is dan ik. Ze heeft de hele nacht aan de monitor gelegen, hopend dat haar ademhaling op peil bleef, zodat ze niet te diep weg zou zakken in een coma. Ze heeft een teveel aan rustgevende medicatie ingenomen. Waarom? Haar relatie was vijf weken geleden verbroken…
Later op de ochtend, als ze goed wakker is en alle medicatie is uitgewerkt, maak ik tijd voor een praatje met haar. Ze had de afspraak met zichzelf verbroken en dat deed pijn. Ik zie haar verdriet. Ze had een jaar terug ook al eens geprobeerd om een eind aan haar leven te maken. Heel krachtig heeft ze toen de draad van het leven weer opgepakt. Ze is in behandeling gegaan, heeft vervolgens de liefde van haar leven leren kennen en ze was oprecht gelukkig met hem. Ze kon haar problemen met hem bespreken en ze voelde zich veilig bij hem. Totdat vijf weken terug daar een einde aan kwam. Hij verbrak hun relatie, maar bewust van de impact van zijn aanwezigheid in haar leven, heeft hij haar beloofd dat ze hem altijd mocht bellen wanneer ze het moeilijk zou krijgen. Maar uitgerekend gisteravond gaf hij niet thuis. Dat vond ze onbegrijpelijk, maakte haar wanhopig en deze onmacht heeft ze omgezet in haar daad.
En vandaag? Tsjah… Wat heeft het leven voor zin als ze zich niet aan haar afspraak kan houden? Ze zou het nooit weer doen, zei ze, maar nog geen jaar later is het toch gebeurd. Wat voor toekomst heeft ze? Ze baalt van zichzelf en deze actie voelt als ernstig falen. Hoe kan ze zichzelf ooit weer vertrouwen? Het zijn levensvragen waar alleen zij een antwoord op kan geven. Ik hoor haar verhaal en ze raakt me. Hoe hard ik ook wil schreeuwen dat er altijd prachtige momenten bestaan die het leven waard zijn om te leven, blijft het stil en zeg ik niks. Ik luister en hoop dat de stilte haar antwoorden geeft op haar levensvragen. Vecht voor je geluk, daar heb je recht op!
En ik? Ik vecht tegen mijn tranen en voel stiekem een beetje van haar eenzaamheid. ‘Shit happens’. Ik haal diep adem, over tot de orde van de dag. Zal de voetballer al geopereerd zijn?
Mogelijke herkenning van mensen en situaties berust louter op toeval