Vanaf deze week publiceert collega verpleegkundige Wilma Koops elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Hieronder de eerste editie. Volg Wilma’s avonturen!
Schrijven is de kunst om woorden mooi achter elkaar neer te zetten zodat het lezen ervan zorgt voor een prettig verhaal. Het is iets wat ik graag mag doen. Goochelen, aan het begin niet wetend waar het eind naar toe gaat. Ineens schiet het onderwerp door je gedachten, een flits zorgt voor wat leuke woordspelingen en inspiratie is geboren. Nou ben ik maar een amateur, van regeltjes en schrijverswetten heb ik geen kaas gegeten. Werkwoordspelling en Nederlandse taal lukt me aardig en putten uit een grote bron aan levenslessen als ervaringsdeskundige danwel luisterend oor is mijn grootste pré.
Als verpleegkundige maak ik dagelijks bijzondere gesprekken mee. Onderwerpen zijn veelal erg uiteenlopend, net als de variatie in patiënten. Van opgewekte mensen die euforisch zijn dat ze het ongeluk overleefd hebben tot neerslachtige mensen die balen dat ze hetzelfde ongeluk mee hebben moeten maken. Van een jonge voetballer met een complexe beenbreuk die zijn carrière aan diggelen getrapt heeft tot een 90 jarige oma die meer kennis van de tablet heeft dan ik zei de digibeet. De verpleging blijft het mooiste vak wat er bestaat!
Ik ben een mensenmens en hou van deze persoonlijke verhalen. Dat maakt waarom ik verpleegkundige ben geworden. De veelzijdigheid aan personages die soms als soap, soms als stilteverhaal de revue passeren. Het inlevingsvermogen waar een groot beroep op gedaan wordt als verpleegkundige. Af en toe staan de verhalen zo ver bij je vandaan dat inleven onmogelijk lijkt, tot een gesprek je doet verwonderen over iemands veerkracht wat je raakt als verpleegkundige en nog meer als mens.
De overeenkomst tussen de schrijver van persoonlijke verhalen en mijn werk als verpleegkundige is de kunst om niet te oordelen. Elk mens en elk verhaal heeft zijn bestaansrecht en dus ook altijd iets moois met een diepgaande boodschap.
Schrijvend als verpleegkundige vind ik het mooi om tijdens een schrijfmomentje te goochelen met woorden, woorden die aan het begin leken te gaan over schrijven, maar eindigend als een ode aan het verpleegkundig beroep. De schrijvende verpleegkundige die verpleegkundig schrijft of schrijvend verpleegkunde omschrijft.”